Çocukken hiç istenmediğinizi hissettiniz mi? Ağlasanız bile yanınızda olmayan bir anne hayal edebiliyor musunuz? Peki ya çocuğunuzu sevmek istese bile sevemeyen bir anne olsaydınız? We Need to Talk About Kevin’i izlerken bu konular üzerine düşünecek ve hatta bir çocuğun sevgi için yapabileceği sınırsızlıkları göreceksiniz.


Bağ kurulamamış anne-oğul ilişkisini bize derinden yaşatan bu film, bağlanma, anne olabilmek, toplumun anneden bekledikleri, aile ilişkileri, kardeş kıskançlığı gibi önemli konuların üstünde duruyor. Yönetmen Lynne Ramsay, hikâyeyi tutarlı ilerlemeyen bir zaman diliminde geçmiş ve şimdiyi (Kevin’den önce ve sonra) birbirinin içine geçirerek anlatmayı seçmiş. Bu zaman sıralaması ise hikâyede seyirciye kendi kararını verebilmesi için belirsizlikler ve yüzeysellikler yaratıyor. Aynı zamanda birçok bakış açısından, farklı psikolojik kuramlardan da incelenebilecek bir film.

Hayatının en “özgür” ve neşeli dönemlerini geçiren Eva, hazırlıksız bir şekilde anne olur. Hamilelik dönemi ise anne ile bebek arasında ilk bağlanmanın gerçekleştiği önemli dönemlerden biri. Bu yüzden bu hazırlıksız hamilelik hem Eva’nın hem de oğlu Kevin’in yeni sancılı hayatlarının başlangıcı olur. Postpartum (doğum sonrası) depresyon geçiren Eva’nın Kevin’e “yeterli” annelik yapamadığını görürüz. Yaşayamadığı, geride bıraktığı o eğlenceli hayatının sorumlusunu doğan çocuğa yükler. Kevin’e süt vermeyi reddeden, ona hiç sarılmayan, şefkat beslediğini gözlerinde bile göremediğimiz depresyondaki Eva, Kevin ile sağlıklı bir bağ kuramaz. Kevin ile erken çocuklukta güvenli bağ kuramayan Eva’nın Kevin’in ergenliğindeki bağ kurma çabaları ise sonuç vermez.

Bağlanma teorisine göre, çocuklukta ebeveynlerimizden güven, huzur ve sevgi gibi ihtiyaçlarımızın karşılanmasını bekleriz. Erken çocukluk döneminde bu ihtiyaçlarımızın karşılanması ilerideki yakın ilişkilerimiz için de önemli bir faktördür. We Need to Talk About Kevin’da ise Eva’nın Kevin’e karşı olan duygusuz, sevgisiz yaklaşımını çocuk hisseder, içselleştirir ve hatta buna öfkelenir. Bebekken sevgi ve ilgi ihtiyacını ağlayarak ifade eden Kevin, daha sonrasında annesine bir tepki olarak konuşmamayı seçer. Bu tepki ise güvenli bağlanamayan Kevin’in kaçıngan olarak bağlandığını gösterir bize.

Film boyunca, Kevin annesine karşı o kadar tepkili davranır ki, fiziksel olarak gelişimini tamamladığı noktalarda bile annesini bundan mahkûm bırakır. Özellikle “anne” kelimesini ağzından asla çıkarmaz. Büyümeye başladıkça annesine acı çektirme arzusu içerisinde olan Kevin, annesini kıskandırmak için babasına ideal bir çocuk profili çizer. Babasına karşı olan güler yüzlü ve cana yakın tavırları Eva’ya karşı bir işkence yöntemidir. Baba ise “kayıp baba” olarak tanımlayabileceğimiz bir konumda yer alır. Ne Eva’nın depresyonunda yanında olduğunu görürüz ne de Kevin’a belirli sınırlar çizdiğini. Kevin’in gözüken tüm kişilik bozukluklarına ve aşırılıklarına karşı duyarsız, ama oyun ve eğlence için ortaya çıkan bir karakter olarak var olur.

Kevin ve Eva arasındaki iktidar mücadelesi, Kevin büyüdükçe hızını artırsa da birkaç sahnede ikisinin birbirlerinden çok da farklı olmadıklarını bize gösterir yönetmen. Bir sahnede, Eva Kevin’in zekasını hafife alan sorular sorar, Kevin fazlasını bildiğini gösterince ise cevaplayabileceğinden fazlasını sorarak meydan okur. Fakat Kevin, Eva’nın ona attığı kâğıdı yırtıp atarak Eva’ya onu yenemeyeceğini gösterir.

Kevin’in süregelen hükümdarlığı ise aileye yeni bir üye gelmesiyle sarsılır. Aslında Eva, Kevin’deki başarısızlığının onun başarısızlığı olmadığını sanki hem kendine hem de herkese kanıtlamak için hamile kalmıştır. Henüz hiç sevgisini alamadığı annesini paylaşmak Kevin’i kardeş kıskançlığına sürükler. Annesine kardeşinden hoşlanmadığını söylediğinde “Alışırsın” cevabı üzerine kendisine “Bir şeye sırf alıştın diye onu seviyor olman gerekmez. Mesela sen bana alışıksın.” der. Eva aksini bile reddetmez çünkü bu ikisinin de içten bildiği bir şeydir.

Yine de yönetmen bize, anne-oğul’un bağ kurabildiği bir sahne gösterir. Kevin hastalanır, güçten düşer. Kevin’in içindeki anne sevgisi o zaman ortaya çıkar, hatta babasını istemediğini bile anlarız. Bu sahne bize Kevin’in aslında annesinin sevgisini ve ilgisini istediğini açıkça gösterir. Bütün film boyunca aslında Kevin hep annesinin sevgisinin peşinden koşar. Bu öyle bir arayıştır ki, bu uğurda her şeyi yapar. Annesinin kolunu kırması bile ona acıdan çok zevk verir çünkü ilk defa annesinin tepkisizlikten çıkıp ona karşı bir şeyler hissettiğini-bu pişmanlık da olsa- görür. Kevin’in içinde büyüyen bu sevgi arayışı, dikkat çekmek için yaptıkları ve öfkeli davranışları annesinin ona gerçekten bir şeyler hissedebilmesi için verilmiş uğraşlardan ibarettir. Bu uğraşlar sonunda akıl almaz bir sona ulaşır. Kevin okulda katliam yapar, babasını ve kardeşini öldürür.

Başlangıç sahnesinde domates festivalindeki mutlu anne Eva’nın, herkes tarafından dışlanmış, evine kırmızı boyalar atılan Eva’ya dönüştüğünü görürüz. Kevin’in suçunun toplum tarafından anneye yüklendiğine tanıklık ederiz. Fakat Eva’nın oğluyla kuramadığı bağ, Kevin’in kişilik bozukluğunda ilk belki de en önemli etkenlerden biri olur. Eva da film boyunca Kevin’in bütün suçlarının kendisinden kaynaklı olup olmadığını sorgular. Sonunda ise bu suçları üstüne alır; tüm suçlamalara, sokakta atılan tokata, kırılan yumurtalarına ve kırmızı boya saldırısına sesini hiç çıkartmaz. Çünkü “yeterli” annelik yapamamıştır ve bunları hak ettiğine inanır.

Bu trajik son bize şunu anlatır: Kevin istediğini almıştır. Artık Eva’nın Kevin’den başka kimsesi yoktur ve Kevin’i sevebilecektir. Son sahnede, Eva’nın onu beklediğini ve gördüğünü anlaması üzerine, annesinin bütün bunları neden yaptın sorusuna karşılık Kevin’in “Artık emin değilim.” cevabı ise bizi her şeyin anne sevgisi için olduğuna inandırır.