Fiziksel ya da cinsel taciz bariz travmatik bir olay olarak görülürken trafik kazası, doğal afet gibi deneyimler de travma yaratabiliyor. Çocukluk çağı travması, direkt olarak çocuk tarafından da deneyimlenebiliyor. Ama sevdiği birinin acı çektiğini görmek de çocuk için ciddi derecede travmatik olabiliyor. Küçük yaştaki çocukların güvenlik hissinin birincil bakım vereniyle ilişkili olması sebebiyle de bu deneyim yoğun kaygı barındıran bir duruma dönüşebiliyor. Bunların yanında zorbalığa maruz kalma, tehlikeli bir muhitte uzun yıllar yaşama da yoğun strese ve travmaya sebep olabiliyor.
Dikkat edilmesi gereken bir önemli nokta da her üzücü olayın travmaya sebebiyet vermek zorunda olmadığı. Örneğin, anne babası boşanan bir çocuğun buna üzülmesi gayet doğal olmakla birlikte, travmatize edici bir duruma dönüşmek zorunda değil. Çocukların bir kısmı yaşanan travmatik olayın üstünden kısa bir süre geçtikten sonra normal günlük fonksiyonlarına dönerken bir kısmı travma sonrası stres bozukluğu geliştirebiliyor. Travma sonrası stres bozukluğu, yaşanan olayın çocuğun zihninde tekrar tekrar yeniden canlandırılmasına sebep olabiliyor. Bununla birlikte çocuklar, travma sonrası kendilerini koruyacaklarına inandıkları tepkiler geliştirebiliyorlar. Yoğun duygusal üzüntü, agresyon, depresif ve kaygı dolu tepkiler, davranışsal değişiklikler, irade göstermekte zorluklar travma sonrasında gelişen duygulara ve davranışlara örnek gösterilebiliyor.
Tedavi edilmeyen travmalar, ilerleyen yıllarda beyin ve sinir sistemini etkileyebiliyor. Bu etkiler ilerleyen yaşlarda kendisini alkol bağımlılığı, uyuşturucu tüketimi, yeme bozuklukları gibi riskli davranışların görülme sıklığının artmasıyla gösterebiliyor. Aynı zamanda araştırmalara göre, çözümlenmemiş çocukluk çağı travması olan yetişkinler, sağlıklı yakın ilişkiler kurmakta daha çok güçlük çekiyorlar. Çünkü küçük yaşta yaşanan travma, çocuklarda "bulunduğun çevre güvenli değil" hissini yaratarak birincil bakım vereniyle olan bağlanmasını da etkileyebiliyor ve onlara güvenmemeye başlayabiliyorlar. Bu güvensizlik yetişkinlik yıllarında kurulan ilişkilere de yansıyor. Aynı çocukluk yıllarında olduğu gibi başkalarına güvenmekte zorlanma ve izole olmuş gibi hissetme hali hâkim olabiliyor.
Travmatik olaylar arkalarında kalıcı izleri miras bırakabiliyorlar. Bu hatırlatıcılar, olayın kendisi, yaşandığı yer ya da sonrasında yaşananlarla ilgili olabiliyor. Vücuttaki fizyolojik değişiklikler bile bir hatırlatıcı rolü oynayabiliyor; herhangi başka bir durumda kalp atışının hızlanıp nabzın yükselmesi gibi. Bu hatırlatıcılar çocuğun iyileşmesini zorlaştırabiliyor. Bu sebeple travmanın kendisini ve "miras bıraktığı" hatırlatıcıları ele almak iyileşme süreci için kritik önem taşıyor. Durum ne olursa olsun çocuğun konuşması için cesaretlendirilmesi, soru işaretlerinin giderilmesi ve ona kendini güvende hissettirmek bu sürecin en gerekli adımları arasında yer alıyor.
