Ebeveynlik kendi başına oldukça zor bir süreç olarak bilinirken psikolojik rahatsızlıklara sahip çocuklara ebeveynlik yapmak bireyleri daha olumsuz etkileyebiliyor. Ebeveynler çocuklarının sahip oldukları bazı semptomlar konusunda çaresiz hissedip yorgun düşebiliyor ve bu semptomlarla nasıl başa çıkacakları konusunda zorlanabiliyorlar. Bu konuda yapılan bir araştırmada ebeveynler, çocukları kriz anlarındayken veya çocuklarının nasıl davranacaklarını tahmin edemedikleri zamanlarda çocukları ile baş etmenin onlar için ne kadar zor olduğunu belirtiyorlar. Ebeveynler çocuklarında görülen bazı semptomlar üzerinde çok az kontrole sahip oluyorlar. Ancak, hem kendileri hem de çevreleri bu kontrolün daha fazla olması yönünde bir beklenti içerisinde olabiliyor.


Ebeveynler ayrıca çocuklarının ilaç tedavisi görüyor olması durumunda bu ilaçların yan etkileri ve çocukların ilacı almayı reddetmeleri gibi durumlarda zorluklar yaşayabiliyorlar. Tanıdıkları diğer ebeveynlerden daha fazla çaba harcarken çocuklarının bazen risk altında, mücadele içinde veya yaşıtlarından daha farklı ilerleme kaydediyor olmaları ebeveynler için olumsuz bir etki yaratabiliyor. Bu durum önemli bir soruyu gündeme getiriyor: Ebeveynler bu süreçte tükenmişlik yaşamadan yola nasıl devam edebilir?

1. Sabırlı olun. Bazen insanlar, birinin depresyondan kolayca çıkabileceğini veya kaygılarının üstesinden kolayca gelebileceğini düşünüyor, ancak bu mümkün değil. Psikolojik sorunlar, tıpkı fizyolojik hastalıklar gibi gelişme görmek için sistemli bir tedavi gerektirebiliyor.

2. Araştırın. Psikolojik sorunları olan çocuğunuza yardım etmenin en iyi yolu, onu anlamaya çalışmak. Aklınıza takılanları çocuğunuzun terapistiyle veya doktoruyla konuşabilir, konuyla ilgili kitaplar ve internet sitelerinden faydalanabilirsiniz. Bu noktada, kaynağın bilimsel verilerden yararlandığına dikkat etmeniz önemli.

3. Çocuğunuzun güçlü yönlerinin bir listesini yapın. Son zamanlarda görmemiş olsanız bile, iyi bulduğunuz özelliklerini yazın. Partnerinizle, arkadaşlarınızla ve çocuğunuzla bu özellikler hakkında konuşabilirsiniz.

4. Empatinizi geliştirin. Kendi duygu durumunuzla çocuğunuzunki arasında paralellikler gördüğünüzde daha anlayışlı ve sabırlı olabilirsiniz. Örneğin, kendinizi bunalmış hissettiğinizde depresyondaki çocuğunuzun sürekli böyle hissettiğini düşünmek ona karşı daha ılımlı yaklaşmanıza yardımcı olabilir. Ya da kendi kaygınızdaki bir artış, çocuğunuz paniğe kapıldığında neler yaşadığına dair size bir içgörü sağlayabilir.

5. Eğlenceli zamanlarınızı hatırlayın. Komik bir aile olayını hatırlamak ilişkinize bağlı hissetmenize yardımcı olabilir. Çocuğunuzun bebeklik hikayeleri, sizin partnerinizle olan ve utandıran anılarınız herkesi güldürebilir ve güzel zamanların olduğunu hatırlatabilir.

6. Çocuğunuzun davranışlarını kişisel olarak algılamamaya çalışın. Depresif, endişeli ve dürtüsel çocuklar pek çok incitici şey söyleyip yapabilirler. Bu anlarda birkaç derin nefes alın ve kendinize bunun sizden kaynaklanmadığını hatırlatın. Ancak bunu yaparken duygularınızı hissetmek için de kendinize izin verin. Bu sırada çocuğunuzun öfke patlamalarının sizi kötü etkilemesinin sizi kötü bir ebeveyn yapmadığını aklınızda tutmaya çalışın. Aynı anda çocuğunuzu çok sevebilir ama psikolojik probleminin etkilerinden hiç hoşlanmayabilirsiniz.

7. Başkalarıyla bağlantı kurun. Her konuda olduğu gibi burada da sosyal destek çok işinize yarayacak. Çevrenizle iletişim içinde olun ve çocuğunuz haricinde konuşabileceğiniz size özel şeyler bulun. Sosyal ortamda veya sosyal medyada benzer zorluklarla karşılaşan ebeveynler ile iletişim kurabileceğiniz bir destek grubu da çok yardımcı olacaktır.

8. Ebeveyn tükenmişliğinden kaçınmak çaba gerektiriyor. Uzmanlar, bunun tutarlı ve devamlı öz bakımı, kendiniz için güçlü bir destek ağı oluşturmayı ve çocuğunuz için güvenilir bir tedavi sürecine sahip olmayı içerdiğini belirtiyor.