Çocuk yetiştirmek veya bir çocuğun bakımını üstlenmek kendi başına yeterince zor bir süreç olabiliyorken daha fazla ilgiye ve bakıma ihtiyaç duyabilen çocukların sorumluluğunu almak ebeveynler açısından daha da yorucu olabiliyor. Engelli bir çocuğa bakım sağlamak hem duygusal hem de fiziksel açıdan ebeveyni tüketebiliyor. Çocuk sahibi olmanın getirdiği kafa karışıklıklarının yanı sıra farklı gelişim gösteren çocukların ihtiyaçlarını karşılamak görüldüğünden daha fazla sorumluluk gerektirebiliyor. Bu süreçte bakım verenlerin eşlerinden, ailelerinden ve arkadaşlarından aldıkları destek kendi süreçlerini olumlu yönde etkiliyor. Engelli çocuğu olan ebeveynlerin çocukları için ellerinden geleni yapma süreçlerinde çocuklarını ön plana koyma gibi bir eğilimi bulunuyor. Fakat ebeveynlerin bu süreci tecrübe eden önemli taraflardan biri olduklarını unutmamaları ve kendi süreçlerini anlamaya ve kendi ihtiyaçlarını karşılamaya çalışmaları aslında büyük bir önem taşıyor.


Engelli bir çocuğun varlığı yanında yas sürecini de getirebilir. Neredeyse her ebeveyn, çocuğu için hayaller kurar. Bu hayaller genelde çocukların doğal gelişen bireyler olması üzerinden kurulur, fakat deneyim ile hayaller arasında bir fark oluşmaya başlayınca ebeveynlerin üzülmesi de çok olağan bir tepkidir. Çocuğunun engelli olduğu öğrenen ebeveynlerin verdiği en yaygın tepkiler inanmak istememek, suçluluk hissetmek, özgüven düşüklüğü, ebeveynliğini sorgulama ve çocuklarının diğer çocuklar gibi olacağı günü bekleme davranışıdır. Bu üzüntü ve bazen hayal kırıklığı içerebilen sürecin ardından, ebeveyn için bir adapte olma sürecinin gelmesi gerekiyor. Adaptasyon süreci çocuğun sahip olduğu farklılıkları anlamayı ve içinde bulunulan gerçekliği kabullenerek çocuk ile bağ kurmayı içeriyor.

Engelli çocuğu olan anneler ve babalarla yapılan bir çalışmada annelerin babalara kıyasla daha yoğun duygusal stres, kaygı ve depresyon yaşadığı görülüyor. Anneler destek gruplarından faydalanıyorken, babaların pek de yardım aramadığı belirtiliyor. Babalar, çocuklarının durumu ve yaşadıkları söz konusu olunca annelere kıyasla kendilerini açmak ve konuşmak konusunda daha fazla güçlük yaşayabiliyorlar. Bir başka farklılık ise, babalar çocuklarının başkalarını rahatsız edebilme ihtimalinden dolayı çocukları ile pek insan içine çıkmak istemezken anneler yardım ve destek talep etmekten daha az çekiniyorlar. Bu davranış eğilimine bakarak, bazı babaların çocuklarının veya ailelerinin başka insanlar tarafından nasıl değerlendirilebileceğinin stresini yaşadıkları görülüyor.